Srodki pasozytobojcze
Środki stosowane do zwalczania robaków pasożytujących w przewodzie pokarmowym działają jedynie przez bezpośrednie zetknięcie się z pasożytem. Dlatego też podaje się je doustnie. Wiele ze środków przeciwrobaczych działa w małych dawkach pobudzająco na układ nerwowo-mieśniowy pasożyta, w większych zaś wpływa porażająco. Wyjątek stanowi, stosowana dawniej przeciw glistom, santonina, która bez względu na stężenie wywiera działanie pobudzające na układ nerwowo-mieśniowy robaków obłych, powodując ucieczkę ich z jelita cienkiego do okrężnicy, skąd łatwo można je usunąć przez zastosowanie środka przeczyszczającego. Niektóre środki przeciwrobacze zabijają pasożyty, inne natomiast wywołują jedynie stan porażenia o charakterze przemijającym. Istnieje poza tym pewna swoistość w działaniu tych środków. Substancje działające np. bardzo silnie na tasiemce nie wykazują zazwyczaj wyraźniejszego wpływu na robaki obłe i na odwrót. W związku z tym jedne środki stosuje się głównie przeciw robakom płaskim (inne przeciw tasiemcom, inne przeciw przywrom), drugie zaś przeciw robakom obłym. W ciągu ostatnich 20 lat przeprowadzono zasadnicze zmiany w zestawie środków przeciwrobaczych. Wiele z dawniej stosowanych środków wycofano z lecznictwa lub znacznie ograniczono ich użycie. Wycofywane środki zastąpiono przez związki znacznie bezpieczniejsze w stosowaniu, a przy tym bardziej skuteczne w zwalczaniu robaków pasożytujących w przewodzie pokarmowym ludzi i zwierząt.
